Natalio

As proun parla, aro es à nous de prendre la paraulo. Pèr aquelo festo dou coustume passado ensèn, voulèn te rendre un pichot oumenage.

Pendènt dous annado e mièjo nous as toujour mes a l’ounour dins toùti li manifestacioun mounte erian éme tu, dins ti dicho… nous as jamai oùblidado.

Pèr tout acò voulèn te gramacia.

Divesso que trevas li bord dou Rose grand,
O chato d’Arle, o rèino, es en de bon –de-vèire,
Voste front luminous resplendi, soubeiran,
Entre li rai d’amour de vòstis iue bevèire.
Tout empèri, lou tèms, l’embriso coume vèire,
Mai, s’es, l’Ome de Brounze, eterne s’aubourant
I pèd dòu lioun rous que vous gardo, enclousèire,
E davans lou soulèu que ris en l’empurant,
Voste empèri perèu es immourtau, chatouno !
Lou mèu di flour de Crau es dins vòsti poutouno,
E de l’auto Venus avès la majesta.
Divino, que pourtas la gràci pèr beloio,
Sèmpre ausirès brusi nosti liro galoio,
Car sèmpre sarèn clin davans vosto bèuta !
 
Jan Monné

Fin que Prouvènço siegue vuei Prouvènço vertadiero, faugué que sis aparaire faguesson mirando sènso relàmbi dins lou treboulun dou tèms. Li mantenaire fugueron grand demié li grand, fort demié li fort. E dins aquelo toco, dempièi 1930, li reino d’Arle se soun afeciouna mai que mai pèr manteni caduno soun biai ço que fai la glori de noste terraire. Angelo Vernet fuguè la proumiero, Natalio, siés la des e nouvenco, e coume touti lis autri reino as sachu apara e auboura nosti valour.